Στην οδό Αναξαγόρα, κοντά στην Ομόνοια, βλέπω τις επιγραφές που έμειναν στην πρόσοψη του κτιρίου, που έχει ανακαινίσει εδώ και καιρό το Bios....
Διαβάζω τις παλιές γραμματοσειρές, «Ρομάντσο», «Πάνθεον», «Βεντέτα», και νιώθω μια περίεργη ζεστασιά. Με την ίδια γλυκιά προσμονή περιμένω κάθε φορά που περνάω έξω από το Rex, στην Πανεπιστημίου, να υψώσω το βλέμμα και να δω τη μεγάλη, καθησυχαστική και καλλιγραφική επιγραφή.
Την προτιμώ φωτισμένη τη νύχτα και μου αρέσει να σκέφτομαι ότι θα ανάβει και θα σβήνει κάθε 24ωρο σαν ένα φεγγάρι. Με την ίδια επιθυμία κοιτάζω τις επιγραφές σε παλιούς κινηματογράφους, σε γαλακτοπωλεία, σε βενζινάδικα. Μερικές φορές μού έρχεται στον νου ο μπλε πήγασος της Mobil, η ΙΖΟΛΑ σε ασβεστωμένους μαντρότοιχους, τα κατάφορτα περίπτερα από μυθικά περιοδικά. Είναι ένας κόσμος...
Σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς το «Ρομάντσο» της οδού Αναξαγόρα άναβε με το πορφυρό του χρώμα και έριχνε το φως του στον στενό δρόμο.
Το «Ρομάντσο», κομμάτι μιας θαμπής, πια, νεοελληνικής μυθολογίας, επιζεί στην Αθήνα του 2013 σαν ίχνος, σαν φωτογραφία νεκρού, αλλά με πόση ευκολία ζωντανεύει αισθήσεις, τουλάχιστον σε όσους, όπως εγώ, το θυμούνται κρεμασμένο με ξύλινα μανταλάκια στο περίπτερο, με τα χρωματιστά πρόσωπα του ελληνικού σταρ σίστεμ στο εξώφυλλο στριμωγμένα ανάμεσα στα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» και στη «Γυναίκα».
Η φτώχεια της νυχτερινής Αθήνας σήμερα, όταν την περπατάς, όπως πρέπει να την περπατάει κάθε περιηγητής του άστεως, γίνεται πιο έντονη χωρίς τις φωτεινές επιγραφές.
Σε πολλούς προκαλεί εντύπωση η ζωηράδα και η λάμψη του 1960 από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια, όταν η Αθήνα άναβε σαν δαυλός, με κτίρια στεφανωμένα με φωτεινές επιγραφές, KLM, Kolynos, TWA, Ράδιο Αθήναι, Air France...
Ηταν η αθηναϊκή παραζάλη, η ευημερία που ερχόταν και που η πρωτεύουσα τη δόξαζε ως στέμμα φωταγωγημένο να τρεμοπαίζει πολύχρωμο κάθε νύχτα.
Παρότι πολλές επιγραφές αποκαθηλώθηκαν πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να «καθαρίσει» το αστικό τοπίο, σήμερα βλέπω ότι ορισμένες από αυτές είχαν λόγο και θέση ως κομμάτια της αθηναϊκής αστικής κουλτούρας. Μου λείπει, π.χ., η επιγραφή του «Παπαστράτου» με την εξαιρετική γραμματοσειρά, στην Ομόνοια, στη γωνία με την Αγίου Κωνσταντίνου.
Οπως μου άρεσαν και οι κινηματογραφικές γιγαντοαφίσεις στο Αττικόν και στον Απόλλωνα, που «μαζεύτηκαν» για να ευπρεπιστεί η πρόσοψη των αθηναϊκών κινηματογράφων. Πόση ειρωνεία της Ιστορίας.
Υπάρχουν όμως πολλά ίχνη, ακόμη. Οπως το μεσοπολεμικό Σταρ στην Αγίου Κωνσταντίνου, οι χιλιάδες αριθμοί σε πολυκατοικίες και σπίτια και μεγάλος αριθμός μικρών επιγραφών σε παλιά καταστήματα και μικρομάγαζα.
Είναι ένας αστικός πλούτος, ανεκτίμητος, που με το ύφος μιας Αθήνας, όπου ανθούσε το εμπόριο, είναι σήμερα μία ανθολογία αθηναϊκής διαδρομής.
Οι νέοι γραφίστες, πολλοί και ταλαντούχοι, θα μπορούσαν να κληθούν από όποιον μπορεί και αντιλαμβάνεται τη σημασία, να ξαναντύσουν την πόλη με γραμματοσειρές και αριθμούς και να δημιουργήσουν τη νέα παρακαταθήκη της αστικής μας κουλτούρας.
Η πόλη εμπεριέχει τον μύθο....
Μοιραστείτε το με τους Φίλους σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου